Często dzieci takie trafiają do różnego rodzaju placówek – to właśnie w nich niezbędne stają się telefony komórkowe. Pobyt w różnego rodzaju zakładach powoduje, że dzieci takie nie mają poczucie przynależności do wspólnoty rodzinnej, czują się odtrącone emocjonalnie. Istotnym problemem sierot społecznych jest fakt, że nie mają one żadnej materialnej więzi z domem. Czują, że „do nikogo nie należą” i nikt nie należy do nich. Sieroty społeczne cechuje: osłabienie zdolności myślenia abstrakcyjnego i logicznego rozumowania, trudności w rozumieniu siebie i innych, brak koncentracji uwagi, brak inicjatywy, słaba wyobraźnia. System wychowania zakładowego ma swe własne swoiste właściwości, negatywnie oddziaływujące na społeczne przystosowanie się dzieci sierocych – takie informacje można pozyskać dzięki zainstalowaniu potrzebnym aplikacjom w naszych telefonach komórkowych.
Szkoła jest środowiskiem różnym od domowego ze względu na strukturę, a także atmosferę uczuciową, zazwyczaj bardziej chłodną niż rodzinna. Niepowodzenia szkolne wpływają znacząco na obniżenie samooceny, niewiarę we własne siły, na motywację do podejmowania dalszych wysiłków i w konsekwencji na rezygnację z jakichkolwiek osiągnięć na tym polu. Naruszeniu ulegają także stosunki rówieśnicze. Z wymienionych zadań wynika ścisły związek opieki nad dziećmi z wychowaniem. Należy jednocześnie wziąć pod uwagę fakt, że dziecko wkracza w mury szkolne z dotychczasowymi swoimi doświadczeniami, nawykami oraz umiejętnościami. To one od pierwszych chwil zaczynają ważyć zarówno na jego postępach, jak i również na zachowaniu na terenie szkoły. Wymagania postawione przez szkołę oraz treści i środki nauczania są dostosowane do licznych możliwości tych dzieci przeciętnych rozwijających się rozwojem typowym oraz harmonijnym. Nie jest w tym nic dziwnego, że dzieci, których rozwój odbiega od pewnego określonego modelu znajdują się w szkole w sytuacji trudniejszej. W szkole uczeń przebywa do ośmiu godzin dziennie. Szkoła staje się wówczas powołana do wyrównania istniejących braków wychowawczych u takich dzieci. Dzieci z rodzin niewydolnych społecznie często już z chwilą przyjścia do szkoły zdradzają różne zaburzenia rozwoju osobowości. Dzieci takie bardzo szybko wchodzą na drogę wykolejenia społecznego.
Uczniowie odznaczający się zmniejszoną zdolnością intelektualną, napotykający w swej karierze szkolnej na niepowodzenia w nauce, nie uzyskawszy właściwej pomocy ze strony szkoły ulegają często procesowi wykolejenia. Szkoła powinna być instytucją, w której przede wszystkim powierza się obowiązek czuwania i szczególnego zajmowania się dziećmi moralnie zaniedbanymi. Rola grup rówieśniczych w procesie uspołeczniania dziecka, głównie w powstawaniu zaburzeń tego procesu, uwidacznia się zwłaszcza w sytuacjach, sytuacjach, których wyraźnie słabnie więź dziecka z rodziną. Wówczas grupa rówieśnicza pozbawiona kontroli osób dorosłych, stanowi wyjątkową, atrakcyjna wartość i staje się tym środowiskiem z którym dziecko szuka kontaktu i w którym szuka akceptacji i zrozumienia.
Powyżej stworzony rys najważniejszych grup, czyli rodziny, szkoły i grup rówieśniczych miał ukazać jakie są istotne. Dzieci przybywające do Rodzinnego Domu Dziecka powinny otrzymać nie tylko pomoc w pokonaniu kłopotów z zaśnięciem, ale od samego początku należy dać im odpowiednie, stosowne do wieku zajęcia. Przede wszystkim potrzebują one atmosfery, która umożliwi poczucie bezpieczeństwa oraz otoczenia, ciepłego przyjaznego i stabilnego, w którym znajdują punkty oparcia, będące dla nich pomocą, dające wiarę w ludzi i umożliwiające orientację w świecie oraz rozwój i ukształtowanie zdrowej osobowości. Mimo, że dzieci przebywają tu tylko okresowo rola domu dziecka polega nie tylko na tym, by w oczekiwaniu na znalezienie lepszego rozwiązania dać dzieciom dach nad głową, lecz także by okres spędzony tu miał terapeutyczny sens dla dziecka i jego rodziny. Pomagając w rozwoju dziecka, należy uwzględniać nie tylko doświadczenia dalekosiężne cele, ;lecz w każdej chwili traktować dziecko jako pełnowartościową osobowość, zaspakajać jego potrzeby, które stopniowo zmieniają się w trakcie rozwoju. Wysoki poziom opieki jest gwarancją zaspokojenia podstawowych potrzeb dziecka oraz tego, by w swych pozytywnych doświadczeniach zdobywanych w różnorodnych dziedzinach życia codziennego poznało poczucie bezpieczeństwa i zaufania. Wielkim hamulcem w rozwoju intelektualnym, uczuciowym i społecznym dzieci wychowywanych przy zmieniającym się otoczeniu, osobach i warunkach jest brak ciągłości życia. Przy każdej zmianie otoczenia zmieniają się też przedmioty, osoby, zwyczaje, często także posiłki, tak samo jak i stawiane wymogi, zmianie ulega także sytuacja dziecka i sposób postrzegania go przez otoczenie. Dla nowych opiekunów oraz nowego otoczenia dziecko jest kimś innym, niż było dla poprzednich. Cała jego przeszłość ulega rozbiciu. Jeżeli świadomie i w sposób przemyślany nie zostaną stworzone warunki stałości i ciągłości, jeżeli nie zostaną dokładnie zorganizowane szczegóły codziennego życia, dziecko nie znajdzie punktów oparcia, swego miejsca w otoczeniu i z trudnością przyjdzie mu kształtowanie obrazu samego siebie. Podstawową zasadą w celu ugruntowania poczucia bezpieczeństwa, każdego domu dziecka powinno być zapewnienie ciągłości. Przy pomocy telefonów komórkowych można się również dowiedzieć, że należy jednocześnie wziąć pod uwagę fakt, że dziecko wkracza w mury szkolne z dotychczasowymi swoimi doświadczeniami, nawykami oraz umiejętnościami. To one od pierwszych chwil zaczynają ważyć zarówno na jego postępach, jak i również na zachowaniu na terenie szkoły. Wymagania postawione przez szkołę oraz treści i środki nauczania są dostosowane do licznych możliwości tych dzieci przeciętnych rozwijających się rozwojem typowym oraz harmonijnym. Nie jest w tym nic dziwnego, że dzieci, których rozwój odbiega od pewnego określonego modelu znajdują się w szkole w sytuacji trudniejszej.