Z uwagi na opanowanie przez uczniów odpowiednich dla nich umiejętności praktycznych oraz ich ponowne powtarzanie prowadzi do skutku wykształcenia, bardzo ważnej cechy w procesie kształcenia. Potrzebne w tym celu są również telefony komórkowe z panelem dotykowym. Różne nawyki bądź przyzwyczajenia kształtują się natomiast w procesie elementarnych działań dziecka, składających się na jednolitą całość jego pracy rękami, pod takim warunkiem, że wykonujący te działania ma wystarczającą wiedzę o tym, co powinien zrobić i co ma osiągnąć, oraz zna wynik prawie każdego działania. Młodziak powinien być teoretycznie zapoznany z daną działalnością oraz z takimi procesami i sposobami jej wykonywania przez bezpośrednią obserwację pokazu wychowanka, a następująco próbowania samodzielnego wykonywania określonej czynności.
Bowiem przy prawie każdym powtarzaniu działania musi znać osiągnięcia, braki, bądź błędy, po to, żeby w następnym działaniu móc je usunąć. W znanym i potocznym rozumieniu, nawyki czyli jakieś przyzwyczajenia są to zautomatyzowane umiejętności czynnościowe, to znaczy ruchy zautomatyzowane. Wówczas tworzą się one, kiedy szczególne ruchy są całkowicie zgodne i prawidłowe z założonymi celami i poprowadzą do ich osiągnięcia. Te przykłady to tak zwane nie występowanie ruchów zbędnych, a działanie jest zupełnie wolne od napięcia emocjonalnego, ruchy pojedyncze połączą się w jeden płynny układ ruchów, następuje istotniejsze osłabienie w znaczeniu kontroli wzrokowej nad działaniem praktycznym,
a także znaczne zwiększenie znaczenia kontroli mięśniowo ruchowej. Tą fizjologiczną podstawę nawyków ustanawia mechanizm stereotypów dynamicznych, czyli uwzględnia stałe układy połączeń nerwowych. Te ruchy są zautomatyzowane i połączone są ze sobą zgodnie ze strukturą funkcjonalną, to znaczy, że prawie każdy ruch pociąga za sobą następny. Natomiast jeden wynika z drugiego. Wobec tego ruch poprzedzający jest bowiem bodźcem dla następnego ruchu. Ta idea nauki technicznej dzieci oraz młodzieży opiera się szczególnie na podejściu dialektycznym bądź systemowym. Bowiem dialektyka zakłada, że rozpatrzenie zjawisk występujących bowiem w rzeczywistości i w aspekcie ruchu lub rozwoju. Taki proces kształcenia ogólnotechnicznego jest raczej determinowany prawami dialektyki, a przede wszystkim jest prawem powszechności rozwoju oraz prawem wzajemnej zależności określonych przemian jakościowych lub ilościowych. Do prawa powszechności rozwoju nakazuje rozpatrywanie celi, treści, form, zasad, metod oraz środków kształcenia ogólnotechnicznego w ustawicznym i dynamicznym postępie, a takie postawy uczniów w biegłym rozwoju. Dosłownie wszystkie wydarzenia dydaktyczne mają miejsce w tym procesie edukacji technicznej należy więc ujmować we wzajemnej ich łączności, wzajemnym oddziaływaniu oraz uwarunkowaniu. W tym celu powinno się zakupić dobry telefon komórkowy. Z tego faktu wynika bowiem, że otaczająca nas wokół rzeczywistość istnieje w ciągłym i niezatrzymującym się rozwoju oraz zmienności wynika, iż w procesie kształcenia ogólnotechnicznego należałoby uwzględnić ciągły ruch bądź zmiany. Głównie dotyczy to wzbogacania treści edukowania techniki a bowiem także zasad oraz metod ich zrealizowania. Następujące prawo dialektyki, to jak prawo wzajemnej wobec siebie zależności i przemian jakościowych bądź ilościowych głosi, iż ten rozwój polega na przejściu wielu zmian ilościowych na przykład w jakościowe. W tym odniesieniu do tejże edukacji technicznej oznacza to, że ilość pochłoniętej wiedzy przekazanej dzieciom bardzo wieloma kanałami i metodami, a jakościowe układy rozwoju dzieci. Taka edukacja techniczna dzieci w podstawówce ma dość systemowy charakter, oparty jest na założeniach ogólnych mówiących nam o tym, że system jest i będzie logiczną całością, złożoną z dowolnej liczby elementów wewnętrznie spójnych, jak ich od siebie zależnych, natomiast tworzących strukturę danej określonej całości. Jedną z cech systemu jest to, że każdy element spełnia określoną funkcję. Ten system nauki technicznej jest bowiem zbiorem funkcjonalnie wiążących ze sobą celów, treści, metod, praw oraz prawidłowości środków sterowania bądź regulowania takimi czynnościami uczenia się dzieciaków oraz kształtowania ich osobowości. Te systemowe podejście bowiem w kształceniu ogólnotechnicznym zakłada, że zapoznanie się przez uczniów świata techniki na zasadzie przechodzenia od małego szczegółu do całego ogół. Zatem edukacja techniczna na tym etapie nauczania początkowego bazuje się na strukturze funkcjonalnej, czyli czynności wzajemnie dające sobie warunki, między którymi występuje zależność przyczynowo-skutkowa. Znaczy to, że jakakolwiek wykonana czynność wynika to z pewnej czynności poprzedniej, a także warunkuje następną. Ten system dydaktyczny o bardzo uporządkowanej, wewnętrznie spójnej oraz logicznie niesprzecznej budowie, gdzie dosłownie wszystkie elementy prowadzą do powodzenia całości, określa się to mianem nauki strukturalnej. Wówczas odnosi się to również do procesu edukacji technicznej dzieciaków w klasach I-III. Takie nauczanie strukturalne techniki doprowadza do wielostronnego zapoznania przez dzieci określonego wycinka z rzeczywistości technicznej, jego rozumienia, a i także przekształcenia. Mając na myśli wielostronne zapoznanie mamy na uwadze tak zwane poznanie zmysłowe, umysłowe oraz przez działanie, zatem poznanie zmysłowe uwarunkowuje poznanie umysłowe, to zaś nazywamy poznanie przez owe działanie. Owe poznanie zmysłowe tyczy się rodzajów rzeczy, czynności bądź zjawisk, inne poznanie umysłowe dotyczy budowy bądź struktury, zaś przez takie działanie poznaje się różne funkcje składowych elementów świata technicznego. Bowiem między szczególnymi rodzajami poznania będzie istniał integralny związek, i równowaga oraz harmonia.