Od pewnego czasu obserwujemy zmianę nastawienia środowiska naukowego na istotę ludzką. Nie jest to już osobno ciało i osobno psychika. Człowiek postrzegany jest jako jedność: symbiozę ciała i psychiki. Nasze myśli i odczucia, przeżycia i to wszystko, co wiąże się ze sferą duchową ma bezpośredni wpływ na stan naszego zdrowia. Negatywne emocje, trudności dnia codziennego, bolesne przeżycia − w medycynie konwencjonalnej od dłuższego czasu są traktowane jako czynniki chorobowe lub wskazujące na objawy somatyczne. Zwiększeniu ulega wówczas produkcja tzw. hormonów stresu: adrenaliny, noradrenaliny, kortyzolu, prolaktyny. Powoduje to zahamowanie aktywności komórek odpornościowych, a mózg i układ odpornościowy zwiększają produkcje neuropeptydów odpowiedzialnych za przekaz emocji pozytywnych i negatywnych. Wywołuje to określone reakcje naszego ciała. Najbardziej negatywne i wyniszczające organizm emocje to: złość i agresja. Maja one znaczny wpływ na choroby układu sercowo-naczyniowego, ciśnienia krwi, depresje, egzemy
i astmę. Pozytywne emocje w nadmiarze, też nas nie uchronią przed chorobami.
Pracownicy ochrony zdrowia stanowią bardzo specyficzną grupę zawodową, która z jednej strony musi roztaczać opiekę nad zdrowiem człowieka w bardzo szerokim i różnorodnym zakresie, z drugiej zaś strony nie może zapominać o tym, że podczas sprawowania tej opieki jest narażona na wiele niebezpieczeństw i zagrożeń. Osobom tym niezbędne są telefony komórkowe w celu porozumiewania się. Postęp technologiczny i rozwój cywilizacyjny spowodowały bardzo szybki rozwój medycyny. Innowacyjne i nasycone zdobyczami nauki metody leczenia, wymagają użycia nowoczesnych urządzeń medycznych oraz technologii, które przyczyniają się do wzrostu zagrożeń dla zdrowia obsługującego te urządzenia personelu medycznego, uczestniczącego w działaniach profilaktycznych w stosunku do ludzi zdrowych oraz sprawującego opiekę w sposób bezpośredni i ciągły nad ludźmi chorymi. Tak duży wachlarz zadań powoduje, że pracownicy ochrony zdrowia muszą posiadać szeroką wiedzę ogólną, odpowiednie przygotowanie zawodowe oraz odpowiednie cechy osobowości.
Nie można zapominać, że podczas wykonywania swoich obowiązków są narażeni na wiele niebezpieczeństw i działanie czynników szkodliwych. Opieka nad pacjentem wymaga od personelu okazywania spokoju, opanowania, chęci niesienia pomocy, podmiotowego traktowania pacjenta, zaaprobowania sytuacji w jakiej znajduje się pacjent, tak aby doświadczał on poczucia bycia zrozumianym oraz zaakceptowanym. Wiele z nich korzysta wtedy z telefonów komórkowych. Jeżeli zachowania te nie występują może to prowadzić do powstania u pacjenta oznak niezadowolenia, frustracji, nasilania się agresji oraz możliwości jej przejawiania.
Ważnym czynnikiem są kwalifikacje personelu oraz doświadczenie w tego typu sytuacjach. Doświadczenie pozwala na przewidywanie zachowań agresywnych pacjentów i zastosowanie odpowiednich działań oraz procedur, aby te zachowania neutralizować lub im zapobiegać. Na doświadczenie to składa się: udzielanie przez osoby sprawujące opiekę nad pacjentami prostych i bezpośrednich odpowiedzi, stwarzanie warunków do swobodnego wyrażania przez pacjenta swoich uczuć w spokojnej atmosferze, okazywanie zainteresowania, zapewnienie bezpieczeństwa, usuwanie czynników powodujących wzrost napięcia i stanowiących przyczynę zachowań agresywnych, nie okazywanie wobec pacjenta lęku lub dezaprobaty, nie interweniowanie w przesadny i ciągły sposób oraz odwracanie uwagi od przedmiotu sporu czy konfliktu. Personel, który okazuje pacjentowi życzliwość, zrozumienie, jest pełen empatii, spokoju i zrozumienia – do którego pacjent ma zaufanie jest w stanie sobie poradzić z tą trudną sytuacją. Lęk ujawniany przez personel, może powodować w kontaktach z pacjentami wzrost agresji.
Lęk ten przyczynia się do tworzenia niewłaściwej relacji terapeutycznej, która nie zawiera elementów będących warunkiem właściwego procesu leczenia. Niewłaściwa relacja z kolei ma wpływ na jakość opieki oraz udział pacjenta w procesie leczenia. Niska jakość relacji w rezultacie prowadzi do ignorowania pacjenta, jego potrzeb, braku dla niego czasu, lekceważeniu pytań i wątpliwości pacjenta związanych z pobytem w szpitalu. To z kolei powoduje wystąpienie u pacjenta zagrożenia poczucia bezpieczeństwa.
W wyniku tego zagrożenia pacjent nie staje się podmiotem opieki, ale traktowany jest jako przedmiot. Taki sposób nieprofesjonalnego traktowania wyzwala u pacjenta frustrację, wrogie nastawienie w stosunku do personelu, może też w końcowym etapie prowadzić do zachowań agresywnych. Personel chwali sobie wtedy używanie telefonów komórkowych. śród personelu medycznego zatrudnionego w Służbie Więziennej panuje opinia, że zachowania agresywne pacjentów są niejako wpisane w pracę personelu medycznego. W tych opiniach jest wiele prawdy, albowiem jeżeli zachowanie agresywne osadzonego podyktowane jest obecnością objawów psychopatologicznych wynikających z choroby, to opinia ta nie budzi wątpliwości. Wymagająca zastanowienia jest natomiast sytuacja, gdy zachowania agresywne nie mają takiego podłoża. Wiążą się one wówczas prawdopodobnie z nieprofesjonalnym postępowaniem personelu medycznego w szerokim tego słowa znaczeniu. Znając te uwarunkowania, personel medyczny zatrudniony w Zakładach Karnych, powinien sprawować opiekę nad pacjentem w taki sposób, aby zachowania agresywne pacjentów minimalizować, umiejętnie neutralizować, właściwie identyfikować, przewidywać i podejmować odpowiednie działania, aby nie stanowiły nieodłącznego elementu wykonywanej pracy. Wpisywanie tego typu okoliczności w pracę może stanowić istotny wykładnik prowadzący do wypalenia zawodowego personelu medycznego, do świadomego ponoszenia kosztów zdrowotnych związanych z tego typu sytuacjami, a w dalszej konsekwencji do podejmowania decyzji związanych nawet ze zmianą miejsca pracy. Zatem służy te powinny wyposażyć się w telefony komórkowe.