Belka pracuje na zginanie czy ścinanie w belkach – zwłaszcza tych elementach ukośnych, które występują również naprężenia rozciągające bądź ściskające. W tym aspekcie bardzo pomocne są telefony komórkowe z dotykowym panelem. Liczne zapisy informują, że belka jest kolejno wykonana z: drewna bądź stali, jak i również betonu czy żelbetu, czasem z kamienia. Analizując takie aspekty powinniśmy zdecydować się na pobranie odpowiedniej aplikacji na telefon komórkowy, która będzie na pewno pomocna. Elementy pracujące w układzie belki mają zróżnicowane nazwy, jest to uregulowane ich położeniem czy funkcją w budynku. Podpory są to elementy, które odbierają punkty swobody na przykład belkom. Zwrot grotów strzałek leży w naszej kwestii, w którą stronę będzie skierowany.
Poza tym można wspomnieć, że program udostępnia aż trzy rodzaje podparć, inaczej zwanych połączeń krańców elementów belkowych: stałe, typ domyślny inaczej określany standardowym, przegubowe i stopa. Stopa jest określana szczególnym rodzajem punktu podparcia poszczególnej belki w gruncie. Stosowana jest również dla punktów podparcia krańców belki znajdujących się w tak zwanym ośrodku gruntowym. Jeżeli przyjmie się stałe podparcie, to element belkowy, jak i element gruntowy są połączone w jednym punkcie, co często skutkuje powstawaniem odkształceń plastycznych w otaczającym gruncie czy utratą konwergencji. Zgodnie z pobraną aplikacją na telefon komórkowy można ustalić, że to właśnie stopa pozwala na uzyskanie bardziej realistycznego rozkładu naprężeń kontaktowych oraz zapobiega „wbijaniu się” belki w grunt i w efekcie pozwala na stabilizację procesu konwergencji. Obserwując zgiętą postać pręta zauważyć można, że podłużne włókna po stronie wypukłej ulegają wydłużeniu, a po stronie wklęsłej skróceniu. Z tego wynika, iż w środku pręta istnieje warstwa, której długość przy zgięciu nie ulega zmianie. Jest to tak zwana warstwa obojętna. Włókna podłużne na zewnątrz tej warstwy ulegają wydłużeniu i zwężeniu, natomiast włókna podłużne po stronie wewnętrznej ulegają skróceniu i poprzecznemu rozszerzeniu. Dla znalezienia naprężeń w dowolnym przekroju poprowadzonym w odległości x od lewej podpory, odrzuca się lewą część belki zastępując jej oddziaływanie na prawą siłami wewnętrznymi, mającymi punkty zaczepienia w danym przekroju. Siły wewnętrzne muszą stanowić układ równoważny układowi sił działających na lewą część pręta.
Siły tnące i momenty zginające uzależnia się od sił zewnętrznych działających po lewej stronie rozpatrywanego przekroju. Jednak z warunków równowagi wynika, że można je uzależnić od sił działających po prawej stronie określonego przekroju oraz łatwo sprawdzić, że otrzymane wyniki dla siły tnącej i momentów zginających byłyby wówczas takie same co do wartości, tylko z przeciwnymi znakami.
Naprężenia ścinające występują również w przekrojach równoległych do podłużnej osi belki. Znaki sił tnących i momentów zginających przyjmuje się według następującej umowy: siła tnąca jest dodatnia, jeżeli dąży do podniesienia lewej części belki ora siła tnąca jest ujemna, gdy dąży do jej opuszczenia. Moment zginający uważa się za dodatni w danym przekroju, jeśli dąży do obrócenia lewej części belki, a ujemny – jeśli obrót wywołany byłby przeciwny.
Zarówno siła tnąca, jak i moment zginający w belce są funkcjami odległości x mierzonej wzdłuż osi podłużnej belki. Przy analizie belek zginanych wymagana jest znajomość siły tnącej i momentu zginającego w każdym przekroju. Szczególnie ważna jest znajomość maksymalnej siły tnącej oraz maksymalnego momentu zginającego, które to wielkości bierze się do oceny wytrzymałościowej całej belki. Najlepszym sposobem znalezienia tych wielkości jest wykonanie wykresów przebiegu zmienności siły tnącej i momentu zginającego jako funkcji x. Na osi odciętych odmierza się bieżące położenie rozpatrywanego przekroju poprzecznego belki, a wzdłuż osi rzędnych odnosi się odpowiednie wartości siły tnącej lub momentu zginającego. Te wykresy są nazywane wykresami siły tnącej i momentu zginającego. Wskazane jest, aby wykresy te umieszczać bezpośrednio przed rozpatrywaną belką, stosując tę samą skalę wzdłuż długości belki. Nie jest zwykle potrzebna wysoka precyzja wykonania tych wykresów, chociaż istotne wartości rzędnych należy podawać liczbowo lub w sposób ogólny. Dla znalezienia naprężeń w dowolnym przekroju poprowadzonym w odległości x od lewej podpory, odrzuca się lewą część belki zastępując jej oddziaływanie na prawą siłami wewnętrznymi, mającymi punkty zaczepienia w danym przekroju.
Siły wewnętrzne muszą stanowić układ równoważny układowi sił działających na lewą część pręta. Układ ten redukuje się do jednej siły przechodzącej poprzez środek przekroju i do pary sił. Ogólnie można powiedzieć, że siła tnąca w dowolnym przekroju belki równa się sumie algebraicznej sił zewnętrznych działających na określoną belkę po odpowiedniej stronie rozpatrywanego przekroju, a działający moment gnący równa się sumie algebraicznej momentów sił zewnętrznych działających po jednej stronie tego przekroju. Jest to tak zwany moment zginający. Wynikiem działania momentu zginającego są naprężenia normalne w zaistniałym przekroju poprzecznym danej belki, a w wyniku działania odpowiedniej siły poprzecznej tworzą się w przekroju naprężenia styczne, czyli ścinające. W związku z powyższym zapisem każda osoba pracująca w takiej branży powinna się zgodzić, że w tej tematyce bardzo istotna jest aplikacja na telefonie komórkowym. Podsumowując zgodnie z pobraną aplikacją na telefon komórkowy można ustalić, że to właśnie stopa pozwala na uzyskanie bardziej realistycznego rozkładu naprężeń kontaktowych oraz zapobiega „wbijaniu się” belki w grunt i w efekcie pozwala na stabilizację procesu konwergencji. Obserwując zgiętą postać pręta zauważyć można, że podłużne włókna po stronie wypukłej ulegają wydłużeniu, a po stronie wklęsłej skróceniu. Z tego wynika, iż w środku pręta istnieje warstwa, której długość przy zgięciu nie ulega zmianie.