W dzisiejszych czasach uczy się coraz więcej osób, co za tym idzie używają one telefonów nie tylko do porozumiewania się, ale również odnajdywania w wyszukiwarkach niezbędnych informacji. Pojęcie,,mniejszość” znane było od dawna, choć początkowo oznaczało przede wszystkim grupy, których głównym kryterium wyróżniana była religia. Pozycja każdego mieszkańca danego państwa wynikała bowiem nie tyle z jego przynależności etnicznej, co z przynależności do określonego stanu lub też grupy wyznaniowej. Do mniejszości narodowych nie zalicza się ludności tubylczej zamieszkującej dane terytorium od zamierzchłych czasów (np. Aborygenów w Australii, Indian w Ameryce).
Ochronę podstawowych praw mniejszości przewidziano po raz pierwszy w traktatach pokojowych i mniejszościowych zawartych po I Wojnie Światowej. Prawo do własnego życia kulturalnego i religijnego jako norma powszechnego prawa międzynarodowego pojawiło się w 1966 roku w Międzynarodowym Pakcie Praw Obywatelskich i Politycznych – można się tego dowiedzieć przy pomocy zainstalowanych aplikacji na naszych telefonach komórkowych. Pojęcie kultury trudno oddzielić od języka, który na ogół jest tej kultury nosicielem i wyrazicielem. Krzysztof Kwaśniewski wskazywał na dwa typy definicji mniejszości narodowej: prawnicze oraz socjologiczne. Oba typy definicji wskazują na podobne cechy określające mniejszość: kulturę, tradycję, religię i język. Jednocześnie w definicjach prawniczych stosuje się najczęściej dookreślenie pojęcia,,mniejszość”, posługując się głównie pojęciem,,mniejszość narodowa”, zaś socjologiczne stosują ogólne pojęcie,,mniejszość”, aczkolwiek także spotykamy w definicjach socjologicznych doprecyzowanie tego pojęcia. W definicjach prawniczych zawartych w aktach prawnych, zwłaszcza prawa wewnętrznego, wyraźnie określane jest także kryterium obywatelstwa oraz często odrębności etnicznej, które nie pojawiają się w definicjach socjologicznych. Ponadto definicje prawnicze wskazują inne cechy: czas niezbędny do uznania danej grupy za mniejszość, utrzymywanie przez mniejszości trwałych więzi z państwem osiedlenia czy też enumeratywne wskazanie, jakie zbiorowości uznawane są za mniejszości narodowe. Charakterystyczne dla definicji prawniczych jest także oparcie praw przysługujących mniejszościom narodowym na zasadzie indywidualnej ochrony praw i nieuznawanie praw grupowych. W. Czapliński twierdził, że mniejszością narodową jest grupa narodowa, zwarta i osiadła w jednym regionie państwa (z czego wynika jej naturalne dążenie do uzyskania autonomii), charakteryzująca się wykształconym poczuciem jakości wewnętrznej, a jednocześnie starająca się uchronić własne odrębne cechy (język, kulturę). Preferowanie przez badaczy takiego pojęcia wynika z tradycji i wieloetnicznej struktury społeczeństwa amerykańskiego. Jednocześnie,,etniczność” jako cecha jest uznawana za ważniejszą niż narodowość – tego również można dowiedzieć się za pomocą wyszukiwarek zainstalowanych w naszych telefonach komórkowych. Ta ostatnia cecha jest bardzie kojarzona z przynależnością państwową niż etniczną. Zgodnie z powyższymi analizami tegoż pojęcia, terminem mniejszości narodowe określać będziemy wszystkie grupy etniczne i narodowościowe i odłamy narodowe nie posiadające na terenie omawianego państwa swojej państwowości, czyli charakteryzujące się szeroko rozwiniętym poczuciem tak zwanej odrębności etniczno – grupowej i dążące do jej zachowania, co znajduje swój wyraz w pielęgnowaniu języka, tradycji, wierzeń oraz w różnych formach czynnego podkreślania i demonstrowania tej odrębności. Opartą na relacji większość – mniejszość definicję proponował Krzysztof Kwaśniewski, który określał obie kategorie poprzez możliwość realizacji ich celów, uznając, iż: mniejszość stanowi zatem kategoria lub podgrupa danej całości (grupy) społecznej, wyodrębnionej na podstawie tak zwanego wyraźnego kryterium, która to ze względu na określoną liczebność nie powinno wytyczać celów i środków działania owej całości w sposób głównie przez siebie uznawany za najsłuszniejszy. Natomiast większość to taka kategoria lub podgrupa całości, która ze względu na swą liczebność może wytyczać i realizować cele oraz przyjmować środki działania uznawane przez nią za najsłuszniejsze. Takie podejście do mniejszości zdarza się zwłaszcza wtedy, gdy polityka narodowościowa państwa lub większości etnicznej zmierzać będzie docelowo do nadania przynależności do grupy mniejszościowej ujemnego znaczenia. Przyjąć bowiem należy, iż przy prawidłowej polityce państwa i bezkolizyjnych stosunkach społecznych przynależność do mniejszości narodowych nie będzie pociągała za sobą negatywnych skojarzeń ze strony większości etnicznej, rasowej lub wyznaniowej. Dążenie do swoistego wypracowania definicji dotyczącej mniejszości widoczne było w pracach organizacji rządowych.
Armenia jest republiką parlamentarną (zmiana ustroju z prezydenckiego, obowiązującego od momentu odzyskania przez Armenię niepodległości w 1991 roku, na parlamentarny nastąpiła w wyniku przyjęcia w ogólnokrajowym referendum z dnia 27 listopada 2005 roku poprawek do konstytucji Republiki Armenii z 1995 r.). W/w poprawki poszerzyły katalog praw obywatelskich (m. in. poprzez wprowadzenie do konstytucji instytucji rzecznika praw obywatelskich), uregulowały na nowo relacje władzy centralnej z samorządem terytorialnym oraz ograniczyły część dotychczasowych kompetencji prezydenta na rzecz premiera (w tym prezydenckie kompetencje w zakresie kształtowania polityki zagranicznej). Niemniej jednak prezydent wybierany w wyborach powszechnych na 5-letnią kadencję, zachował dość szerokie uprawnienia: rozwiązuje parlament, zarządza wybory parlamentarne, mianuje premiera (po uprzednich konsultacjach z przedstawicielami poszczególnych frakcji parlamentarnych) oraz członków rządu rekomendowanych przez premiera, dokonuje nominacji na wyższe stanowiska w armii oraz wydaje dekrety. Prezydent jest także najwyższym zwierzchnikiem sił zbrojnych. W związku z czym dla osób uczących się telefony komórkowe są niezwykle istotne.