Przybycie dziecka do Rodzinnego Domu Dziecka, bezpośrednio po urodzeniu, czy też po krótszym lub dłuższym pobycie w szpitalu, względnie w domu rodzinnym, gdzie nie otrzymało odpowiedniej opieki, a niekiedy było krzywdzone, wiąże się nie tylko z bolesną przeszłością, ale również utratą otoczenia, do którego się przyzwyczaiło oraz brakiem perspektywy przyszłości. Dzieciństwo, będące okresem intensywnego rozwoju biologicznego, wzrostu psychicznego i emocjonalnego jest istotnym etapem życia każdego człowieka. W większości przypadków czas ten jest związany z przygotowaniem człowieka do podjęcia określonych ról w przyszłości – takie informacje można zdobyć dzięki aplikacjom dostępnym w naszych telefonach komórkowych.
Małe dziecko dorasta do swojego pierwszego samodzielnego kroku, by potem wyruszyć na zdobywanie świata. Pierwsza droga dziecka z łóżeczka, kojca jest początkiem zdobywczego szlaku. Dziecko staje się homo nanciscens. Pierwszy okres życia to czas jedności z matką, która wypełnia cały świat. W każdej szkole są uczniowie, którzy świetnie realizują swoje obowiązki szkolne, uczący się przez pryzmat swoich indywidualnych zainteresowań, ale też i tacy, którzy posiadają nietrwały stosunek do nauki, wymagają oddziaływań korekcyjnych i bardzo niedbale traktują swoją naukę. Kiedy uczniowie nie mogą zrealizować pragnienia bycia dobrym uczniem, pojawiają się problemy. Ta sytuacja uczniów ma swoiste uwarunkowania między innymi w cechach osobowościowych, jak i jakości pracy dydaktyczno – wychowawczej nauczyciela, czy motywacji do nauki, jaką wytworzyła u dzieci rodzina. Głównym środowiskiem dotyczącym kształtowania myślenia oraz mowy dziecka staje się rodzina. W związku z czym rozwój takich funkcji przebiega w takiej sytuacji samorzutnie w połączeniu ze zróżnicowanymi sytuacjami dotyczącymi dnia powszedniego. Ma to szczególne znaczenie w tak zwanym wieku pytań i przekory, gdy dziecko zasypuje domowników lawiną pytań. Wynika stąd wyjątkowa oraz niezastąpiona rola rodziny. Każdy człowiek jest poddawany wpływom wychowawczym jako dziecko. Problematyka rodziny posługuje się wykorzystywanymi w naukach humanistycznych i społecznych metodami i technikami badań. Do najważniejszych należą tu metoda eksperymentu pedagogicznego, monografii pedagogicznej, sondażu diagnostycznego, metoda historyczno – porównawczo oraz metoda biograficzna. Jednak należy pamiętać o fakcie, że nie istnieje w zakresie technik, jak i metod jednoznaczne klasyfikacje oraz nazewnictwo. W czasach tak wielu przemian społecznych okazuje się, że rodzina jest czułem barometrem i zmienia się jej model, struktura i funkcjonowanie. Niemal każdy był, jest lub będzie wychowawcą swoich dzieci, a przynajmniej obserwatorem, oceniającym wysiłki i efekty pracy wychowawczej innych. Krytyka wychowania czy szeroko pojmowanej edukacji staje się możliwa przede wszystkim jako krytyka społeczeństwa. W grę wchodzi rozpoznawanie jakości relacji z procesami i zjawiskami publicznymi oraz tego co faktycznie ma miejsce w społeczeństwie. Strategie rodzinne i osobiste, społeczne oczekiwania i ideały, metody, treść, a nawet rezultaty wychowania zależą od sytuacji społecznej i kulturalnej. W miarę rozwoju historycznego rozszerzał się zakres umiejętności i wiedzy potrzebnej człowiekowi do sprawnego funkcjonowania w społeczności. Wydłużał się czas potrzebny do ich opanowania, powstawała coraz bardziej wyspecjalizowana działalność edukacyjna, rosła wiedza o rozwoju człowieka. Potrzeba bezpieczeństwa jest jedną z podstawowych potrzeb dziecka, których zaspokojenie jest niezbędne dla prawidłowego rozwoju jego życia emocjonalnego. Jeżeli któraś z wyżej wymienionych podstawowych potrzeb psychicznych nie zostanie zaspokojona w rodzinie, rozwój psychiczny dziecka będzie przebiegał nieprawidłowo. Na atmosferę wychowawczą rodziny decydujący wpływ wywierają stosunki emocjonalne między rodzicami. Szczególnie drastyczny wpływ na dziecko wywiera sytuacja rozwodowa. Nieprawidłowości struktury małżeństwa bywają przyczyną wielu zaburzeń zachowania dzieci, wywołują, utrwalają i usztywniają patologiczne cechy osobowości. Istotnym czynnikiem wpływającym na dezorganizację życia rodzinnego i zaburzenie rozwoju wychowujących się w takich rodzinach dzieci jest nadużywanie alkoholu. Wówczas dom przestaje być schroniskiem, gdzie można się skryć przed przykrym przeżyciem życiowym. Dziecko akceptowane przez rodziców otoczone jest szczególną opieką, gdzie jednocześnie zaspakajane są jego wszelkie potrzeby fizyczne oraz psychiczne. Taki dorastający człowiek rozwija się prawidłowo, które jest aktywne oraz pewne siebie. Wyrównuje ono jednocześnie dodatnie uczucia rodziców, sympatyzuje ich, jak i również postawy te przenosi później na ludzi w swoim otoczeniu. Dziecko odrzucone, czyli takie, które było traktowane niechętnie, chwilami wrogo, oceniane jest dość często surowo. Faktem jest, że rodzice takich dzieci mało o nie dbają. Życie takiego dziecka jest pełne frustracji, jak i również jest otaczane zakazami oraz poddawane surowej dyscyplinie. Istotną sprawą opieki domowej jest czas, jaki rodzice poświęcają swym dzieciom. Należy wziąć tu pod uwagę problem pracy zarobkowej matek. W takich wypadkach kontakt z dzieckiem jest słaby, odczuwany przez dziecko niedosyt emocjonalny powoduje poważne zaburzenia w życiu uczuciowym dziecka. Rodzice nieletnich stosują najczęściej autorytatywne metody wychowania, czyli przestrzeganie surowych zasad i przepisów oraz stosowanie kar za ich naruszanie. Wiele badań dotyczy sytuacji, iż miejsce zajmowane na giełdzie pracy jest jednym z głównych czynników wpływających na trwałość rodziny, prowadzących do opuszczenia dziecka przez rodziców naturalnych. W kontaktach z rodzicami dzieci powinny posiadać telefony komórkowe w celu lepszej komunikacji z opiekunami. Jednak faktem jest, że w specjalnych placówkach odbywa się to trochę inaczej.