Zaskakującym faktem w dzisiejszych czasach jest to, że telefony komórkowe mogą nam pomóc w wielu kwestiach. Jest tu również mowa o kwestiach technicznych – pomocne są tutaj aplikacje na telefonach komórkowych. Zginanie belek – należy rzec, że w wytrzymałości materiałów stan materiału – jego obciążenia, nazywamy zginaniem – tutaj mogą nam również pomóc liczne aplikacje dostępne na telefonach komórkowych.
Z aplikacji możemy się dowiedzieć, że efektem kinematycznym działania poszczególnego momentu Mg jest wygięcie tak zwanego pręta. To właśnie te pręty, które pracują na zginanie noszą nazwę belek. Dowolny układ poszczególnych sił można zredukować do siły wypadkowej oraz pary sił, czyli tak zwanego momentu. W wybranym przekroju poprzecznym belki wskazany układ sił powinno się sprowadzić do składowej momentu zwanego zginającym – w związku z tym punktem pewnej redukcji stał się środek opisywanego przekroju. Co za tym idzie analizowana belka jest poddawana tak zwanemu czystemu zginaniu. Zakładając, ze w przekroju działa siła styczna T to belka powinna być zginana z udziałem tak zwanych sił poprzecznych. Zatem siły działające na belkę leżą w płaszczyźnie, czy przechodzącej przez założoną oś belki. W takim to przypadku ma się do czynienia ze zginaniem prostym. Analizując działające obciążenia oś belki ma postać krzywej przestrzennej. Analiza występujących naprężeń czy odkształceń podczas zginanych belek wykorzystuje pewne założenia. Oto one: działają w odpowiedniej płaszczyźnie symetrii belki, która nosi nazwę płaszczyzny zginania; płaskie przekroje poszczególnej belki, jak i prostopadłe do osi belki zanim dojdzie do odkształcenia. Po tym zajściu można dostrzec prostopadłe do pewnej osi belki odkształconej oraz występujące włókna belki doznają pewnych odkształceń skutkujących obrót przekrojów – w tym momencie nie występują naciski – oddziaływania poprzeczne.
Dzięki aplikacjom w telefonach komórkowych można rozważyć czyste zginanie tak zwanego jednorodnego pręta przybierającego nazewnictwo pryzmatycznego, który został wywołany przez poszczególny moment zginający Mg. Zginanie zachodzi wówczas, gdy siły działające na pręt sprowadzają się do dwóch par leżących w płaszczyźnie przechodzącej przez oś pręta lub w płaszczyźnie równoległej do niej. Zginanie proste zachodzi tylko w pierwszym przypadku; drugi należy do zagadnień wytrzymałości złożonej. Pręty zginane nazywamy belkami. Siły działające na belki działają się na dwa rodzaje: obciążenia, reakcje podpór. Siły zewnętrzne obciążające belkę mogą się sprowadzać do sił skupionych lub do par, mogą to być również obciążenia ciągłe rozłożone równomiernie lub nierównomiernie wzdłuż belki. Podpory zatem bywają trzech rodzajów: podpora przegubowa stała, podpora przegubowa ruchoma oraz utwierdzenie. Podpora przegubowa stała pozwala na obrót końca belki dookoła osi przegubu, nie dopuszcza natomiast przesuwu końca belki ani w kierunku jej osi, ani w kierunku prostopadłym do niej. Reakcja przechodzi tu przez środek przegubu i leży w płaszczyźnie zginania, kierunek jej jest jednak nieznany.
Zamiast wyznaczania wielkości reakcji i kąta α, który tworzy ona z osią belki, wygodniejsze jest rozłożenie reakcji na dwie składowe – poziomą i pionową wzdłuż osi prostokątnego układu współrzędnych, którego początek przyjmujemy na lewym końcu belki – w tym celu powinniśmy na naszych telefonach komórkowych zainstalować niezbędną dla nas w tej chwili aplikację.
Wówczas oś x pokrywa się z osią belki, oś y zaś jest skierowana do góry. Zachodzą dwie reakcje nieznane pod względem wielkości, lecz o znanych kierunkach. Kolejną jest podpora przegubowa ruchoma, która różni się od podpory stałej tym, że jest umieszczona na rolkach. Pozwala ona na obrót końca belki dookoła osi przegubu oraz na jego przesuw w kierunku końca belki, umożliwia natomiast przesuw w kierunku prostopadłym do osi belki. Reakcja na podporze ruchomej przechodzi przez środek przegubu i jest prostopadła do osi belki. Utwierdzenie nie pozwala ani na obrót końca belki, ani na przesuw w żadnym kierunku. Obrotowi przeszkadza tu para sił, którą utwierdzenie wywiera na belkę. Moment tej pary nazywa się momentem utwierdzenia, jest on nieznany podobnie jak nieznana jest również co do wielkości i kierunku reakcja w miejscu utwierdzenia. Reakcję tę rozkładamy na dwie składowe – prostopadłą i równoległą do osi belki, o znanych kierunkach, lecz nieznanych wielkościach. W miejscu utwierdzenia mamy zatem trzy nieznane reakcje: moment utwierdzenia M0, reakcję poziomą Rx oraz reakcję pionową Ry. W celu wyznaczenia niewiadomych reakcji powinno się korzystać ze statycznych warunków równowagi (siły czynne + reakcje). Dla płaskiego układu sił jest ich trzy: dwa równania sumy rzutów sił na osie układu i jedno równanie momentów względem dowolnego punktu. Zazwyczaj belki posiadają kierunek poziomy, a siły pionowy – wtedy liczba równań redukuje się do dwóch, ponieważ rzut każdej siły na osi poziomej x jest równy zeru. Jeżeli liczba niewiadomych reakcji jest równa lub mniejsza od liczby statycznych równań, reakcje dadzą się wyznaczyć (beka jest statycznie wyznaczalna). W wypadku, gdy liczba niewiadomych jest większa od możliwej ilości równań statyki, wówczas belka staje się statycznie niewyznaczalna. Oprócz wymienionych belek występują belki ciągłe przegubowe. Rozpatruje się je w takich wypadkach warunków równowagi belek podwieszonych i znajduje się reakcje tak, jak to się robi przy belkach na dwóch podporach. Oddziaływania te przenoszą się poprzez przeguby z belek podwieszonych na belki podstawowe. Znając wielkości oddziaływań w przegubach można wyznaczyć reakcje belek podstawowych. Zginanie, przy którym oś belki po odkształceniu pozostaje w płaszczyźnie działania sił zewnętrznych, nazywa się zginaniem płaskim. O sposobie rozłożenia sił wewnętrznych w przekroju można wnosić na podstawie analizy odkształcenia pręta.
Zatem osoby,,siedzące” w tym temacie powinny się zdecydować na odpowiednią dla nich aplikację w ich telefonach komórkowych.